رَبِّ إنّی لِما أنزَلتَ إلَیَّ مِن خَیرٍ فَقیرٌ (قصص ،۲۴)

ای پروردگار من به آن چه از خیر بر من نازل می کنی نیازمندم .

پ.ن : ی جاهایی تو زندگی ، ی چیزایی از خدا می خواهیم که نمی دونیم خیره یا شر … اصرار می کنیم و طلبکارانه از خدا می خواهیم که اجابت کنه … گاهی یادمون میره جایگاهمون را … امروز پشت ی اتوبوس شهری این آیه را دیدم ، خیلی شده بود این سوره و این آیه را بخونم اما انگار امروز این آیه منو تکون داد … به خودم نهیب زدم که ، آهای تو ؟ چه به روز خودت میاری ؟ حواست هست ؟ آره ؟ حواست هست ؟

از سر شب شوق رفتن به مسجد را داشت.ی جور بی قراری باهاش همراه بود. مدام سؤالش این بود که کِی میریم ، دقیقاً چه ساعتی ؟ خیلی دوست داشتم و دارم که بدونم چه حسی داشت ، آخه اون که سنی نداره و مثل ما آدم بزرگ ها کوله بارش سنگین نیست . وضو گرفتیم و عازم رفتن شدیم . تازه دعای جوشن کبیر را شروع کرده بودند . اتفاقاً یکی از دوستان صمیمی اش را دیدیم و دیدار هم تازه شد، هر دو مثل پروانه به سوی هم پرکشیدند. طفلک هم از قلبش ناراحته و هم مشکل کبدی داره ، از همه مهمتر مشکل جسمانی اش هم روی همه ی اینها را پوشانده . دخترکان از اول تا آخر مجلس تو گوش هم پچ پچ کردند و ریز خندیدند…همون جا وسط همه اون آدم بزرگ هایی که به امید بخشش و تضرع اومده بودند ، نقاشی حرم امام حسین علیه السلام و بین الحرمین با صفا را کشیدند و خودشون را که کناری ایستاده بودند و با هم زمزمه می کردند : خدایا کربلا نصیبمان کن !  همه ی اینا به کنار ، من تعجبم از وقتی بود که روحانی مسجد گفت : قرآن ها را مقابل صورت باز کنید ، دخترکان هر دو به سمت مادرها ، سراغ قرآن گرفتند و پا به پای بزرگترها بک یا الله گفتند و اشک ریختند… یا حَبیبَ الباکِینَ…

پ.ن :خدایا دلم از این هواهای کودکانه می خواهد ،

از همین ها که فقط تو را می بینند ،

از همین ها که تو را باور دارند و جز تو یاوری نمی بینند …

یا دَلیلَ المُتَحَیِّرینَ ، یا غِیاثَ المُستَغیثینَ ، یا صریخَ المُستَصرِخِینَ …

از بس که دویده بودم دیگه رمقی برای پاهام نمونده بود .

از بین تمام اون آدما از بین همه ی اون خونه ها ، مغازه ها ، از بین همه کوچه و خیابونای شهر،

حتی از بین همه ی گل های توی پارک گذشته بودم …

حتی از  روبروی اون پنجره آهنی قرمزی که کنارش ی نارون تنها زندگی می کرد .آره از میون اون کوچه تنگ و باریک هم گذشته بودم ،

اما هربار به بن بست رسیده بودم .

رفته بودم تا تموم علقه هایی که به گردنم آویخته بودم را باز کنم و بندازمشون دور …

خسته بودم خیلی خسته ،

پاهام تاول زده بودند ،

بال هام را باز کردم و پریدم .

از بین همه اونایی که با پاهام گذشته بودم ، گذشتم ،

رفتم اون بالا ، خیلی بالا ، برگشتم و زمین را نگاه کردم ،

هنوزم زمین و اسباب بازیهاش پیدا بود .

هنوزبعضیاشونو دوست داشتم .

هنوز واسه بعضیاشون دلم تنگ شده بود .

هنوز دلم می خواست برگردم و یکیشون را دوباره ببینم .

هنوز ی حسی منو لابلای اون پنجره آهنی قرمز و درخت نارون کنارش می کشوند

خواستم توجه نکنم اما ی چیزی منو کشید ، منو نگهداشت،

نذاشت ادامه بدم . آره هنوز پاهام ی جایی اون وسطا گیر بود ،ی جایی که نمیذاشت اوج بگیرم …

پ.ن ۱: بازم مهمونی تموم شد ، بازم من موندم و ی کوله بار حسرت ، نمی دونم مهمونی بعدی دعوتم یا باید همه را جا بذارم و پر بکشم !

پ.ن۲: الهی و ربی من لی غیرک 

پ.ن۳: «یا من یعلَمُ ضمیرَ الصّامِتینَ» تمام قلبم را به تو سپردم .

تازه از مدرسه به خونه اومده بود .خیلی غمگین و‌ گرفته به نظر میومد . با دیدن قیافه اش فهمیدم بازم ی کاری کرده … مظلومانه نگام کرد و سرشو زیر انداخت . پیش خودم گفتم بازم ی دسته گل به آب دادی و میخوای لاپوشونیش کنی ؟! اینجور وقت ها سعی می کنم سکوت کنم تا خودش اعتراف کنه .

بر خلاف همیشه زیاد پیشم نموند ، رفت تو اتاق . برگشت ، دوباره رفت . چند بار رفت و اومد .گفتم: نازنینم چته ؟ گفت: مادر ؟؟؟؟؟؟

+: جانم !

- : میشه اگه ی چیزی را واست تعریف کردم ، عصبانی نشی و دعوام نکنی ؟

+ : حالا بگو . 

- : نه اول باید قول بدی که عصبانی نشی و دعوام نکنی .

دلم نرم شد ،گفتم باشه سعی خودمو می کنم عصبانی نشم اما خب اگه کارت بد باشه … نذاشت به حرفم ادامه بدم و دستمو گرفت و خودشو تو بغلم جا داد . شروع کرد به گریه ،قول بده دعوام نکنی ؟ به هر ترفندی بود راضیش کردم حرفشو بزنه … قبل این که بگه ، شروع کرد به شیرین زبونی : من که می دونم تو بهترین مادر دنیایی!  ، من که می دونم تو مهربون ترینی ! ، من که می دونم دنیا رو بگردم ،بهتر از تو پیدا نمی کنم ! ،من که …. گفتم بسه شیرین زبونی حرفتو بزن … شروع کرد به تعریف ؛  اول بگم که واقعاً عصبانی شدم حرفاشو که شنیدم ولی خیلی خودمو کنترل کردم متوجه نشه . واقعاً کارش خوب نبود ، ولی نه اونقدر که بخشودنی نباشه … حرفاش که تموم شد ، فقط گفتم خودت قبول داری کارت خیلی بد بوده ؟ درسته ؟ با شرمندگی گفت : بله می دونم ولی قول میدم تکرار نکنم .می دونستم دیر یا زود یادش میره چه قولی داده ، یادش میره چجوری گریه و التماس می کرد که دعواش نکنم . آخرش خودش ضرر می کرد اما باز هم فراموش می کرد .

صفحات: 1· 2

خداوندا !

اگر در کار تو چون و چرا کردم ، خطا کردم

و گر در ناامیدی تکیه جز بر کبریا کردم ، خطا کردم 

اگر جز بر تو دل بستم به لذت های این دنیا ، حلالم کن 

و گر دل را به عشق نازنینان مبتلا کردم ، خطا کردم 

اگر اسمی به جز اسم تو آمد بر زبانم ، من پشیمانم 

و گر در نیک روزی غفلت از شکر و دعا کردم ، خطا کردم 

اگر لغزیده گاهی ذره ای پایم ، ببخشایم 

و گر از فرش زیرم اندکی پا را فرا کردم ، خطا کردم 

من آن روزی که گفتم عشق را دیدم ، نفهمیدم 

که عشق اول و آخر تویی عشق آفرینا! من خطا کردم …

پ.ن: شیرینی ایام بندگی و عبادت به کامتان (البته اندکی با تأخیر !)