فریاد می کشد با همان صدای گوش خراشِ نتراشیده اش! انگار کسی نیست تا فریادش را خاموش کند .

این روزها کمتر دلم می خواهد صدایش را بشنوم؛ خودش می داند برای چه ! 

با بی میلی بلند می شوم و سمتش می روم؛ تازگی ها اسم مخاطبم را نشان نمی دهد و برایم تعدادی ارقام ردیف می کند …

تا فکر کنم چه کسی می تواند در آن سوی این فریادهای گوش خراش منتظر باشد !

انگشتم را از این سوی صفحه به سوی دیگرش می کشم … بفرمایید! 

سلام می کند و من همزمان با جواب دادن به فکر فرو می روم که این صدا، صدای چه کسی ست!

می گوید باید هم مرا نشناسی! با شوق فریاد می زنم و اسمش را با تمام وجود صدا می زنم …

مدت هاست ندیدمش؛ صدایش را هم نشنیدم؛

امروز روز میلادش بود و من تمام روز به او فکر می کردم

و حالا به جبران تمام بی قراری هایم، یادم در سر مبارکش افتاده بود و حالا ما هر دو خرسند از شنیدن صدای یکدیگر …

گاهی فقط یک صدا، آدم را از برهوت افکار بی سر و ته نجات می دهد …

این که او مرا از یاد برده و در خاطرش نیستم؛ این که او دیگر مرا نمی خواهد؛ 

حالا این میان حرف های خانم مشاور هم همه این ها را مهر تأیید بزند و تو هم با انگشت سبابه ات پایش را مُهر کنی!

بیایید همدیگر را از وجود هم بی بهره نکنیم ؛ با هم باشیم همین !

پ.ن: از ذوق شنیدن صدای همکلاسی و دوست دوران راهنمایی ام اینو نوشتم :)))

اینقدر تند تند کارهایمان را انجام داده بودیم که می ترسیدیم آخر سر هم دیر به فرودگاه برسیم؛ به محض شنیدن اذان ظهر، ناهار خورده و نخورده نمازمان را خواندیم .آقا، سریع نت گوشی را روشن کرد و اینترنتی درخواست تاکسی دادیم ؛ بماند که نزدیک یک ربع تا بیست دقیقه معطل شدیم تا مسیر دو سه دقیقه ای تاکسی طی شود و تاکسی به درب منزل ما برسد. تاکسی که چه عرض کنم ! یک‌ لگن عهد بوقٍ….درب و داغان که به زور روی چهارچرخش ایستاده بود !

با اشاره همسر جان درب صندوق عقبِ ماشین باز و چمدان میان انبوهی از وسایل راننده جا ! که نشد ، مجبور شدیم چمدان را روی صندلی عقب ماشین کنار اینجانب بنشانیم …

منتظر شدیم تا آقای راننده لطف بفرمایند و ماشین را به حرکت درآورند. بعد از کلی معطل کردن ماشین به حرکت در آمد. با سرعت سی کیلومتر بر ساعت! نه چهل تا! نه پنجاه تا! عه رسید به هفتاد !!! از هفتاد بالاتر نرفت که نرفت …

همسرم خیلی نگران بود، به حدی که مدام این طرف و آن طرف را نگاه می کرد و به راننده می گفت : آقا ی کم سریعتر ! دیر می رسیم فرودگاه!

خلاصه اینکه، اندر احوالات من و عالم شهود!!! که چند پست قبل تر خدمتتان عارض شده بودم ، به خاطر مبارکمان رسید که بیاید و همسر جانمان این سرعت کوفتی را تاب نیاورد و به راننده بگوید آقا بزن کنار خودم برانم !!!

همین قدر که این فکر از محدوده ذهنمان گذر کرد، همسر جان رو به راننده کرد و گفت : آقا اگر نمی توانی تندتر برانی بزن کنار تا من خودم برانم !!!

از قضا آقای راننده هم خیلی سریع!!! کنار زد و آقا پرید پشت رول ! دیدن فردی بلند قد روی صندلی ماشینی که تا عمق فرمان فرو رفته بسیار خنده دار و دیدنی بود ! بعد از راه افتادن و تنظیم صندلی حین رانندگی، آقا متوجه شدند که این ماشین به دلیل مشکلات فنی الآن است که چرخهای ماشین اتاق را در همین نقطه از خیابان رها کرده و خود به تنهایی به فرودگاه برود! در نتیجه از نود تا سرعت بیشتر نتوانست براند. 

خلاصه تا آمدیم به فرودگاه برسیم بیش از چندین و چندبار آیت الکرسی خواندیم تا لااقل سالم به فرودگاه برسیم و از آن طرف حس ششممان هم قند توی دلش آب می شد که این بار هم اشتباه نکرده و درست زده است وسط خال!

بالاخره رسیدیم و کرایه را پرداخت کرده و با سرعت سیصد کیلومتر بر ثانیه! خود را به سالن فرودگاه رساندیم و از هفت خوان رستم هم رد شدیم و سر بزنگاه به درب نهایی خروج برای سوار شدن به اتوبوس فرودگاه رسیدیم !

خدا را شکر ، این بار هم به خیر گذشت ! 

پ.ن: خاطره مسافرت دو نفره مان به مشهد مقدس.

گاهی دلتنگ که می شوم، نمی خواهم دلتنگی ام آرامش اطرافیانم را به هم بریزد؛ برای همین دلتنگی هایم را دانه دانه لا به لای تار و پود وجودم پنهان می کنم.

یکی از آن ها را گل سری می کنم و آن را لا به لای موهایم فرو می کنم؛ یکی شان را سنجاق سینه ای می کنم و آن را روی لباسم، جایی که به قلبم نزدیک باشد، می زنم؛ یادم هست با یکی دو تا از آن ها رومیزی کوچکی بافتم و روی میز گرد خاطراتم انداختم.

بعضی های دیگر را که نتوانم بیرون نگه دارم، گوشه دنج طاقچه دلم می گذارم.

گاهی دلتنگی هایم آن قدر زیاد می شوند که باید بنشینم و دانه دانه آن ها را تا کنم و لابلای هر کدامشان گوی بلورینی^* بگذارم و آن ها را در نهانخانه قلبم روی هم بچینم …

به گمانم او هم دلتنگ می شد…. مادربزرگ را می گویم ؛ همان روزهای دوری که دانه دانه پارچه های خط دار و گل گلی و ساده ی ریز و درشت را به هم می دوخت؛ اصلاً برایش مهم نبود این تکه بزرگ گاهی وصله ناجوری^** شود در میان تکه های دیگر. به گمانم مادربزرگ دلتنگی هایش را لابلای درزهای چل تیکه اش پنهان می کرد.

یادم هست من برای چل تیکه مادربزرگ قصه می بافتم و او برای قصه های من خنده می سرود. گاهی مادربزرگ را با همان پاهای همیشه دردناک و خسته و کمر خمیده اش به درون تکه ها می بردم؛ جایمان عوض می شد و مادربزرگ کودکی می شد و من مادر او … گاهی برایش باغبان می شدم و او را به باغ های سرسبز تکه ها می بردم ؛ برایش سیب می چیدم و با عشق تقدیمش می کردم. 

یادم هست یکی از تکه ها بوی آب و دریا می داد، آن روز من و مادربزرگ دو یار قدیمی شدیم و کنار آب دویدیم و دویدیم و از عشق گفتیم و خنده سرودیم .

مادربزرگ با قصه های من می خندید، اینقدر که جام بلورین چشم های قهوه ای اش از اشک لبریز می شد؛ برای همین است که می گویم مادربزرگ تمام دلتنگی اش را لابلای چل تیکه اش پنهان می کرد …

*: گوی بلورین: اشک

**: وصله ناجور کنایه از ناهماهنگی میان تکه هاست

پ.ن:1 این قصه واقعی است ؛ 

پ.ن2: دلتنگی همیشه هم بد نیست؛

هو الاول و الآخر !

امروز به لطف دوستی فرصتی بدست آوردم و رفتم سراغ نوشته های قبلی وبلاگم !

یکی یکی شروع کردم به مرور … با خوندن بعضیاشون خندیدم و با خوندن بعضی دیگه اشک ریختم .

یادآوری حس و حالی که اونا رو نوشتم، خیلی زیبا بود . چون تموم اونا رو بخاطر داشتم .

نوشته ها مثل دوست آدمند ، گاهی دل واسشون تنگ میشه و گاهی بی قرار خوندن…

فکر کنم نوشته هامم از این که خودم اونا رو می خوندم به وجد اومدند ، اینو از نگاه تک تکشون خوندم .

آدم مغروری نیستم که بخوام بگم نوشته های نابی دارم اما حداقل برای خودم دلپذیرند و از خوندن دوباره اونا لذت بردم .

تصمیم گرفتم که یک بار هم در مورد مخاطب های وبلاگم مطلب بنویسم ؛ فکر می کنم جالب باشه ! 

و در آخر شما دوست گرامی را دعوت می کنم به خوندن یکی از این خاطره ها : 

حسّ-دلنشینhttp://tollooesobh.kowsarblog.ir

از سر شب شوق رفتن به مسجد را داشت.ی جور بی قراری باهاش همراه بود. مدام سؤالش این بود که کِی میریم ، دقیقاً چه ساعتی ؟ خیلی دوست داشتم و دارم که بدونم چه حسی داشت ، آخه اون که سنی نداره و مثل ما آدم بزرگ ها کوله بارش سنگین نیست . وضو گرفتیم و عازم رفتن شدیم . تازه دعای جوشن کبیر را شروع کرده بودند . اتفاقاً یکی از دوستان صمیمی اش را دیدیم و دیدار هم تازه شد، هر دو مثل پروانه به سوی هم پرکشیدند. طفلک هم از قلبش ناراحته و هم مشکل کبدی داره ، از همه مهمتر مشکل جسمانی اش هم روی همه ی اینها را پوشانده . دخترکان از اول تا آخر مجلس تو گوش هم پچ پچ کردند و ریز خندیدند…همون جا وسط همه اون آدم بزرگ هایی که به امید بخشش و تضرع اومده بودند ، نقاشی حرم امام حسین علیه السلام و بین الحرمین با صفا را کشیدند و خودشون را که کناری ایستاده بودند و با هم زمزمه می کردند : خدایا کربلا نصیبمان کن !  همه ی اینا به کنار ، من تعجبم از وقتی بود که روحانی مسجد گفت : قرآن ها را مقابل صورت باز کنید ، دخترکان هر دو به سمت مادرها ، سراغ قرآن گرفتند و پا به پای بزرگترها بک یا الله گفتند و اشک ریختند… یا حَبیبَ الباکِینَ…

پ.ن :خدایا دلم از این هواهای کودکانه می خواهد ،

از همین ها که فقط تو را می بینند ،

از همین ها که تو را باور دارند و جز تو یاوری نمی بینند …

یا دَلیلَ المُتَحَیِّرینَ ، یا غِیاثَ المُستَغیثینَ ، یا صریخَ المُستَصرِخِینَ …