شاید نیازی به نوشتنش نباشد اما … 

می شود گفت قریب به هشتاد درصد بازدید از وبلاگم به یک مطلبی ختم می شود که برای من خاطره ای بس دردناک به همراه دارد … نمی دانم حسی را که وقت نوشتنش داشتم به مخاطبم منتثل می شود که هنوز دوست دارد چند بار و چند بار بخواند؟!

یا این که …

بگذریم ؛ برخی نوشته ها عجیب موقع نوشتن ذهن آدم را درگیر می کنند و برخی بعد از نوشته شدن !

پ.ن: خرده نگیرید؛ دیوانه نشدم ، فقط هنوز حس نوشتنش در من زنده است … :((((

سلام 

بلد نیستم لفظ قلم حرف بزنم اما ، شدم مثل اون قناری دارچینی گوشه قفس که رفته تو لاک خودش … انگار یادش رفته آوازشُ ، انگار ی غمی تو جونش رخنه کرده و اونو عذاب میده …به همسری میگم : چش شده؟ میگه رفته تو لک ! یعنی چی ؟میگه فکر کنم ی دوره از زندگیشونه …و ساکت میشه .

آره منم این روزا رفتم تو لک … یا نه، انگار خودمو گم کردم ،هر چی می گردم پیداش نمی کنم .هی گوشه دنج قفسی که برای خودم ساختم کز می کنم و بغض های فروخورده ام را بالا میارم …

صفحات: 1· 2

+ : کاش آدما ، حرفی که به زبون می آوردند با کاری که انجام می دادند یکی بود!

- : از چه لحاظ ؟

+ : از هرررر لحاظ !!!

- : سخن خوبی بود !!!!!!!!!!

و من مبهوت این گفتگو و پس از اندک زمانی شلیک خنده بخاطر حالت دلجویی خاصّ خواهر کوچیکه !

پ.ن: گفتگوی دو خواهر سر میز غذا … هر دو از ی مورد مشترک رنج می بردند !

رَبِّ إنّی لِما أنزَلتَ إلَیَّ مِن خَیرٍ فَقیرٌ (قصص ،۲۴)

ای پروردگار من به آن چه از خیر بر من نازل می کنی نیازمندم .

پ.ن : ی جاهایی تو زندگی ، ی چیزایی از خدا می خواهیم که نمی دونیم خیره یا شر … اصرار می کنیم و طلبکارانه از خدا می خواهیم که اجابت کنه … گاهی یادمون میره جایگاهمون را … امروز پشت ی اتوبوس شهری این آیه را دیدم ، خیلی شده بود این سوره و این آیه را بخونم اما انگار امروز این آیه منو تکون داد … به خودم نهیب زدم که ، آهای تو ؟ چه به روز خودت میاری ؟ حواست هست ؟ آره ؟ حواست هست ؟

و چه روز ها که برای دلم دارویی اشتباهی تجویز کردم ! 

ای طبیب دل بیمار من !

پ.ن : شنیدید میگن نباید بدون تجویز پزشک دارو مصرف کنید ؟ یا این که اگه کسی درد مشابه تو را داشت ، نباید داروی اونو واسه خودت تجویز کنی ؟