|
|
یا رضا جان کن مدد بر خوانِ تو مهمان منم در شب میلاد تو دل تشنه ی درمان منم دست من از عیدی لطف و شفاعت خالی است پادشاهی ، من گدایم، دست بر دامان منم
میلاد عالم آل محمد صلی الله علیه و آله و سلم ، هشتمین حجت سرمد ، نگین درخشان وطن ، السلطان اباالحسن امام رضا علیه السلام مبارک باد .
پ.ن :منتظر ی اشاره ام هر چی که دارم بیارم دلمو زیارت بیارم منی که آوارم … . . . آقاجون محتاج ی نیم نگاهتم … میشه شاهی کنی …منو راهی کنی … التماس دعا از همه عزیزان دارم .
+ : کاش آدما ، حرفی که به زبون می آوردند با کاری که انجام می دادند یکی بود! - : از چه لحاظ ؟ + : از هرررر لحاظ !!! - : سخن خوبی بود !!!!!!!!!!
و من مبهوت این گفتگو و پس از اندک زمانی شلیک خنده بخاطر حالت دلجویی خاصّ خواهر کوچیکه !
پ.ن: گفتگوی دو خواهر سر میز غذا … هر دو از ی مورد مشترک رنج می بردند ! رَبِّ إنّی لِما أنزَلتَ إلَیَّ مِن خَیرٍ فَقیرٌ (قصص ،۲۴) ای پروردگار من به آن چه از خیر بر من نازل می کنی نیازمندم .
پ.ن : ی جاهایی تو زندگی ، ی چیزایی از خدا می خواهیم که نمی دونیم خیره یا شر … اصرار می کنیم و طلبکارانه از خدا می خواهیم که اجابت کنه … گاهی یادمون میره جایگاهمون را … امروز پشت ی اتوبوس شهری این آیه را دیدم ، خیلی شده بود این سوره و این آیه را بخونم اما انگار امروز این آیه منو تکون داد … به خودم نهیب زدم که ، آهای تو ؟ چه به روز خودت میاری ؟ حواست هست ؟ آره ؟ حواست هست ؟
اون روز از همیشه نگران تر بودم . ی حس عجیبی همراه با تلاشهای هر روزش همراه شده بود. نمی دونستم چی باید بهش بگم و چجوری باهاش روبرو بشم …آخه من هر روز باهاش حرف می زدم و باهاش زندگی می کردم . واقعاً نمی دونستم اون چه فکری در مورد من داره و یا حتی ، چه حسی ! ساعت چهار بعد از ظهر بود ، با عجله آماده شدم و همراه همسرم به مطب رفتیم . پاهام یارای ایستادن نداشت ، به سرعت ی جای خالی پیدا کردم و نشستم . انگار نیم ساعتی طول کشید تا نوبت من بشه اما برای من سه چهار ساعتی گذشته بود . اون روز زینب مهمان عمه بود و من اونو ندیده بودم . از ی طرف نگران زینب و از طرف دیگه نگران لحظه هایی بودم که پیش روم بود. خانمِ… نوبت شماست بفرمایید داخل ! نگاه خسته و درمانده ام به همسرم افتاد ، با لبخند همیشگی و امیدوارش من را راهی کرد … داخل شدم و با راهنمایی خانم دکتر روی تخت دراز کشیدم . انگار ساعت از حرکت ایستاده بود و ثانیه ها سنگین جلو می رفتند.به جد می دیدم که با حرکات آهسته شون منو به سُخره گرفته بودند. نگاهم به صفحه مانیتور کوچکی که بالای سرم بود، افتاد . از دیدن حرکاتش به وجد اومدم انگار داشت با خودنمایی احساسش را بهم نشون می داد و من رو صدا می کرد ، من صداشو می شنیدم ، امّا ی حسّی لبخند را از لبهام پاک کرد . صفحات: 1· 2
این که دانشگاه رفته باشی و مدرک تحصیلی بالایی داشته باشی یا حتی دکترا گرفته باشی ، اما ندونی با بزرگترت و یا حتی با بچه ها چطوری حرف بزنی و قلبت این قدر کوچک باشه که تحمل هیچ چیز کوچکی را نداشته باشی که هنر نکردی جانم ! به مداد نگاه کن ! ی استوانه باریک و بلند! اگر میان این استوانه چیزی که باید باشه ، نباشه تا بتونی باهاش بنویسی این مداد به هیچ دردی نمی خوره ، نه که به درد نخوره اما اون کارایی را که باید ، نداره .
پس بیا و واسه تقویت دلت کاری بکن !
پ.ن۱: نمی دونم چرا تو حین نوشتن جمله هام یاد حرف مادربزرگ افتادم که همیشه می گفت : خدا به هر کس اندازه ی قلبش بده . حالا این دعا می تونست خوب باشه ، می تونست بد باشه . خوب واسه آدمایی که خلایق از دستش در امان بودند و بد واسه اونایی که آسایش را از دیگران می گرفتند حالا به هر طریقی …
پ.ن۲:امروز چند بار به خودم گفتم : باید عقلمُ بدم دست تو دیووونه بشم … اما یاد این آیه که افتادم پشیمون شدم : لَو کُنّا نَسمَعُ أو نَعقِلُ ما کُنّا فی أصحابِ السَّعیر ِ…اگر می شنیدیم و از عقل خود بهره می بردیم در این جا نبودیم . |
|
|
کوثربلاگ سرویس وبلاگ نویسی بانوان
|
