|
|
زندگی مانند یک پتوی کوتاه است؛ آن را بالا می کشید ، انگشت شستتان بیرون می زند، آن را پایین می کشید شانه هایتان از سرما می لرزد آدم های وسواسی؛ مدام در حال تست اندازه پتو هستند و زندگی را نمی فهمند ! ولی آدم های قانع؛ زانو های خود را کمی خم می کنند و شب راحتی را سپری می کنند …!
گاه گاهی که دلم می گیرد به خودم می گویم: در دیاری که پر از دیوار است به کجا باید رفت ؟ به که باید پیوست ؟ به که باید دل بست ؟ حس تنهای درونم می گوید : بشکن دیواری که درونت داری چه سؤالی داری ؟ تو خدا را داری و خدا… اول و آخر با توست . سهراب سپهری
می‌دانی… بعضی‌ها را هر چه قدر بخوانی…خسته نمی‌شوی! بعضی‌ها را هر چه قدر گوش دهی…عادت نمی‌شوند! بعضی‌ها هرچه تکرار شوند… باز بکر هستند و دست‌نخورده! دیده‌ای؟ شنیده‌ای؟ بعضی‌ها بی نهایتند! مثل مادر…
پ.ن: امشب خیلی خیلی دلم گرفته… ی بغض سنگین توی گلویم و ی حس شنیدن صدای مادرم … خیلی دلتنگشم … امیدوارم بسلامت از سفر باز گردی عزیز دلم
تو در کنار پنجره نشسته ای به ماتم درختـ ها که شانه های لُختـشانـ خمیده زیر پای برفـ منـ از میانـِ قطره های گرمـ اشکـ که بر خطوط بی قرار روزنامه می چکد منـ از فراز کوه های سرسپید و کوره راه های ناپدید نگاه می کنم به پاره پاره های تنـ به لخته لخته های خونـ که خفته در سکوت درّه های ژرفـ درختـ های خسته گوشـ می دهند به ضجّه مویه های باد که خشمـِ سرخ برفـ را هوار می زند منـ و تو زار می زنیم درون قلبـ هایمانـ به جای حرفـ
فریدونـ مشیری
پ.ن: با دیدن این عکس یاد دوست خطاطم افتادم که مدت زیادیه ندیدمش …این عکس را به یاد دوستم گذاشتم … یلداتون مبارک … |
|
|
کوثربلاگ سرویس وبلاگ نویسی بانوان
|
