امام صادق عليه السلام :

لا تَعُدَّنَّ مُصيبَةً اُعطِيتَ عَلَيها الصَّبرَ ،

و استَوجَبتَ عَلَيها مِنَ اللّه ِ عَزَّ و جلَّ الثَّوابَ ،

إنَّما المُصيبَةُ الّتي يُحرَمُ صاحِبُها أجرَها و ثَوابَها إذا لَم يَصبِرْ عِندَ نُزولِها .

مصيبتى را كه نعمتِ صبر در برابر آن به تو داده شده

و به سبب آن مستوجب پاداش خداوند عزّ و جلّ شده اى،

نبايد مصيبت بشمار آورى؛ مصيبت آن است كه مصيبت ديده، به سبب صبر نكردن بر آن، از اجر و ثوابش محروم شود.

امام رضا عليه السلام ـ در تسليت به حسن بن سهل ـ فرمود :

التَّهنِئَةُ بِآجِلِ الثَّوابِ أولى مِن التَّعزِيَةِ عَلى عاجِلِ المُصيبَةِ .

تبريك گفتن براى ثواب آخرت، سزاوارتر از تسليت گفتن براى سوگوارى دنياست.

منبع :خوانده شده در میزان الحکمه جلد هفتم ، صفحه 390

 حكمت(291):وَقَدْ عَزّى الاَْشْعَثَ بْنَ قَيْسٍ عَنِ ابْنٍ لَهُ :

يَا أَشْعَثُ، إِنْ تَحْزَنْ عَلَى ابْنِکَ فَقَدِ اسْتَحَقَّتْ مِنْکَ ذلِکَ الرَّحِمُ،

وَإِنْ تَصْبِرْ فَفِي اللّهِ مِنْ كُلِّ مُصِيبَةٍ خَلَفٌ.

يَا أَشْعَثُ، إِنْ صَبَرْتَ جَرَى عَلَيْکَ الْقَدَرُ وَأَنْتَ مَأْجُورٌ،

وَإِنْ جَزِعْتَ جَرَى عَلَيْکَ الْقَدَرُ وَأَنْتَ مَأْزُورٌ؛

يَا أَشْعَثُ، ابْنُکَ سَرَّکَ وَهُوَ بَلاَءٌ وَفِتْنَةٌ،

وَحَزَنَکَ وَهُوَ ثَوَابٌ وَرَحْمَةٌ.؛

روش تسلیت گفتن امام علی(ع) برای تسلیت گفتن به ‘اشعث بن قیس’

كه فرزندش را از دست داده بود،

فرمودند: ای اشعث! اگر برای پسرت، به خاطر پیوند خویشاوندی اندوهناكی، سزاواری،

اما اگر شكیبا باشی، هر مصیبتی را نزد خدا پاداشی است.

ای اشعث! اگر شكیبا باشی، تقدیر الهی بر تو جاری می شود و تو پاداش داده خواهی شد

و اگر بی تابی كنی نیز تقدیر الهی بر تو جاری می شود و تو گناهكاری.

ای اشعث! پسرت، تو را شاد می ساخت و برای تو گرفتاری و آزمایش بود

و مرگ او تو را اندوهگین كرد، در حالیكه برای تو پاداش و رحمت است.

و این در حالی است که امیر المؤمنین علیه السلام در سخن دیگری فرمودند:

ادامه »

پ.ن: وقتی این روزها نمی توانم حرفم را آنطور که باید بزنم و توان قانع کردن طرف مقابل را ندارم ؛

با خودم این آیه را زمزمه می کنم …

زندگی مانند یک پتوی کوتاه است؛

آن را بالا می کشید ، انگشت شستتان بیرون می زند،

آن را پایین می کشید شانه هایتان از سرما می لرزد

آدم های وسواسی؛

مدام در حال تست اندازه پتو هستند و زندگی را نمی فهمند !

ولی آدم های قانع؛

زانو های خود را کمی خم می کنند و شب راحتی را سپری می کنند …!

می‌دانی…

بعضی‌ها را هر چه قدر بخوانی…خسته نمی‌شوی!

بعضی‌ها را هر چه قدر گوش دهی…عادت نمی‌شوند!

بعضی‌ها هرچه تکرار شوند… باز بکر هستند و دست‌نخورده!

دیده‌ای؟

شنیده‌ای؟

بعضی‌ها بی نهایتند!

مثل مادر…

پ.ن: امشب خیلی خیلی دلم گرفته… ی بغض سنگین توی گلویم و ی حس شنیدن صدای مادرم … خیلی دلتنگشم …

امیدوارم بسلامت از سفر باز گردی عزیز دلم