خدایا چه بسیار است تمنای دلم! 

چه بسیار است آرزوهای دور و درازم!

و چه بسیار آرزوی دست یافته دوستانم و حس غریب حسادت!

چه راه ها که رفتم و نرسیدم و چه ظن و گمان ها که در قلبم سایه افکند…

بارالها !

یاد بزرگی ات، اندیشه در توانایی ات و چاره سازی برای از بین بردن هر آنچه تو را از من می گیرد را،

جایگزین تمنای دلم کن…

پ.ن: با الهام از فراز سیزدهم دعای مکارم الاخلاق

با خوشحالی ازم اجازه می گیره و با دوستش تماس می گیره . صداشو می شنوم . اول با دوستش سلام احوالپرسی می کنه و بعد ی سؤال درسی ازش می پرسه. حرفش تموم شد، گفتم الان گوشی را میذاره و میاد سمت من . شنیدم که می گفت : پریااااا؟ واسه سحر بیدارت کنم ؟ کنجکاو شدم ادامه حرفشو بشنوم .برای همین ی گوشه ای قایم شدم تا مبادا دیدن من باعث بشه حرفش را تمام نکنه.

کمی که گذشت متوجه شدم پریا گوشی را داده دست مادرش . و حالا مادر پریا داره باهاش حرف می زنه…

_« دخترم پریا، وزنش کمه ، سی کیلوئه ، نمی تونه روزه بگیره !!! » 

+ خاله خب من بیست و دو کیلو هستم اما همه روزه هامو می گیرم و گرفتم ، حتی دو روز هم پیشواز رفتم !!!

_ عه بارک الله ، آفرین . خاله چرا دوست داری پریا هم مث تو روزه هاشو بگیره ؟

کمی فکر می کنه و میگه: من تا امسال نتونسته بودم دوست صمیمی پیدا کنم اما امسال با پریا آشنا شدم و با هم دوست شدیم، پریا دوست خوبیه . دلم میخواد حالا که تو این دنیا اینقدر با هم خوبیم ، توی بهشت هم کنار هم باشیم ، من روزه می گیرم و نماز می خونم چون تکلیف شدم ، اگه پریا هم نماز بخونه و روزه بگیره ما تو بهشت به هم می رسیم :))).

معلوم بود مامان پریا از حرفش کلی ذوق کرده و بهش قول داده بود ، سحر پریا را بیدار کنه تا این دو تا به آرزوشون برسن .

دروغ نگم منم از حرفش کلی ذوق کردم و قند تو دلم آب کردند . از این که می خواست روی دوستش تأثیر بذاره بدون این که ناراحتی و دلخوری پیش بیاد، ی جورایی همون امر به معروف و نهی از منکر، خیلی خیلی ذوق کردم .

قبلاً هم با خرید گیره روسری و کش مو ، همه ی تلاشش را کرده بود تا حجاب را به دوستش معرفی کنه .

پ.ن: فهمیدم امر به معروف و نهی از منکر آسون تر از چیزی هست که فکرش را می کنم ، گاهی میشه با راه های خیلی پیش پا افتاده این رسالت را به انجام رسوند. خدا آخر عاقبت هممون را ختم به خیر کنه … الهی آمین

ماهی را از آب گرفتند

تازه بود

انسان را به خاک سپردند،

تازه شد.

مرگ

هم بازی عمر است

تا روزی که یکی بگوید

«یادم تو را فراموش»

پرواز روح

چتر نجات نمی خواهد

چون دیگر زمینی در کار نیست .

اذان خوبان

سه «اشهد» دارد

و دعای قنوتشان

تقدیم جان به جانان است.

گهواره تا گور

دو جای خواب راحت اند

که باید به کوتاهی دو حرف مابینشان

بیدار باشیم.

علی اکبر حائری

یکی از عواملی که حزن و اندوه را برطرف می کند، ایمان به قضا و قدر الهی است و اصل بندگی تسلیم بودن در مقابل خداست. یعنی به آنچه خدای متعال از خوب و بد ، تلخ وشیرین  در تقدیر ما قرار داده است رضایت کامل داشته باشیم. 

تقدیرات دو نوع هستند : یکی تقدیراتی است که به حسن تدبیر یا سوء تدبیر ما وابسته است . یعنی ما گناه می کنیم خدای نکرده ظلم می کنیم و این باعث می شود که تقدیر ما تغییر کند . مثلاً من بد رانندگی می کنم ، سبقت نابجا می گیرم و سرعت غیرمجاز می رانم . این عمل من باعث تصادفی ناگوار می شود . اینگونه پیشامدها را نمی توان به خدا نسبت داد چرا که سوء تدبیر ما باعث این حادثه شده است. یا این که ما کار نیکی انجام می دهیم ، انفاق و بخشش داریم که خدا عمر ما را زیاد می کند و به آن خیر و برکت می دهد (حسن تدبیر ما) این صحبت مصداق آیه 30 سوره شوری است :

وَ ما أَصابَکُمْ مِنْ مُصيبَةٍ فَبِما کَسَبَتْ أَيْديکُمْ وَ يَعْفُوا عَنْ کَثيرٍ

هر مصیبتی به شما رسد بخاطر اعمالی است که انجام داده اید ، و بسیاری را نیز عفو می کند!

 نوع دیگر تقدیرات آن است که هیچ ربطی به اعمال ما ندارد و خدا از ازل برای ما در لوح محفوظ نوشته است . مثل کودکی که هنوز تکلیف نشده و معنایی از خیر و شر در وجودش شکل نگرفته، با این حال به جسمش آسیبی وارد می شود؛ یا امامان معصوم و پیامبران که بیشترین ظلم و بلا را متحمل می شدند . اینگونه تقدیرات هیچ ربطی به اعمال انسان ندارد .

مثلاً یک فرد را خدا خواسته که مرد باشد یا زن؛ بلند باشد یا کوتاه؛ سفید باشد یا سیاه؛ در تمام عمرش ثواب کند یا گناه، بالاخره یک روزی باید بمیرد؛ نژادش چه باشد و در چه کشور و مملکتی به دنیا بیاید؛ بچه  دار شود یا نه… اینها همه به اختیار خدا بوده و انسان هیچ دخالت و اختیاری در پدید آوردن آن ها ندارد. حتی بسیاری از تقدیرات که قابل تغییر نیست؛ مثل بسیاری از معلولیت هایی که برخی افراد به آن دچار می شوند؛ برخی بیماری های لاعلاج یا صعب العلاجی که به آن گرفتار می شوند، ربطی به اعمال انسان ندارد.

خدای متعال در آیه 22 حدید می فرماید: 

مَا أَصَابَ مِنْ مُصِيبَةٍ فِي الْأَرْضِ وَلَا فِي أَنْفُسِكُمْ إِلَّا فِي كِتَابٍ مِنْ قَبْلِ أَنْ نَبْرَأَهَا ۚ إِنَّ ذَٰلِكَ عَلَى اللَّهِ يَسِيرٌ

هیچ مصیبتی در زمین و در نفستان به شما نمی رسد، مگر آنکه قبل از اینکه آن را حتمی و عملی کنیم، در کتابی نوشته شده بود و این امر برخدا آسان است 

تفسیر آیه (المیزان) : (مصیبت )یعنی هر واقعه و حادثه ای که به انسان برسد، اما اغلب در حوادث بد بکار می رود و مراد از مصیبتی که در زمین و از ناحیه خود بشر به او می رسد، قحطی و آفات میوه ها و زلزله های ویرانگر و سیل و… است و مراد از مصیبتی که به جان انسان می رسد، بیماری ، جراحت ، شکستن استخوان ، مرگ و… است ، و(برء)یعنی خلقت از عدم ، ومراد از (کتاب ) لوحی است که درآن همه آنچه بوده ، هست و تا قیامت خواهد بود نوشته شده .به هر جهت آیه شریفه در مقام آنست که بفرماید: هر حادثه ای که به انسان می رسد قبل از آنکه حتمی و محقق شود، در کتابی مقدر و نوشته شده و این تقدیر حوادث قبل از وقوع آن ، برای خدای متعال صعوبتی ندارد و بر او آسان است .

دیگر این که انسان عزیزی از دست می دهد و داغ او را می بیند یا خود انسان می میرد و دیگری داغش را می بیند ، این ها قابل تغییر نیست . نمی شود انسان داغ نبیند یا داغش را نبینند .مقدراتی است که در اختیار انسان نیست . انسان برای چیزی که بدست می آورد نباید خوشحالی کند که روزی آن را از دست خواهد داد و برای آن غصه می خورد پس چون دخالتی در به دست آوردن و از دست دادنش ندارد نباید شادمانی یا ناراحتی کند .

در این رابطه خدای متعال در ادامه سوره حدید (آیه 23) می فرماید:

لِكَيْلَا تَأْسَوْا عَلَىٰ مَا فَاتَكُمْ وَلَا تَفْرَحُوا بِمَا آتَاكُمْ ۗ وَاللَّهُ لَا يُحِبُّ كُلَّ مُخْتَالٍ فَخُورٍ

این بخاطر آن است که برای آنچه از دست داده‌اید تأسف نخورید، و به آنچه به شما داده است دلبسته و شادمان نباشید؛ و خداوند هیچ متکبّر فخرفروشی را دوست ندارد!

پس نتیجه اینکه انسان همیشه به تقیر خویش راضی باشد و تسلیم خدای متعال باشد؛ همانگونه که امام رضا علیه السلام فرمودند: «رَأسُ طاعَةِ اللهِ الرِّضا بما صَنَعَ اللهُ فیما أحَبَّ العَبدُ و فیما کَرِهَ» یعنی سرآمد و سرچشمه کل طاعت خدا، این است که انسان به آنچه خدا برایش از آنچه دوست دارد یا اکراه دارد، ساخته است، رضایت داشته باشد.

در تقدیرات و حوادثی که دست ما نیست، راضی شویم. رضایتمندی از خدا و تسلیم خدا شدن، سرچشمه‌ی همه طاعت‌هاست. کسی به اینجا برسد حقیقت بندگی را کسب کرده است.

در آخر شما بازدید کننده ی عزیز را به یادآوری این روایت دعوت می کنم و التماس تفکر دارم هم برای خودم هم برای شما :

امیرالمؤمنین علی علیه السلام می فرمایند:

خدا به حضرت داوود می فرماید: من یک خواسته و شما هم یک خواسته ای دارید؛ خواسته ی من انجام می پذیرد ولی خواسته ی شما ممکن است به انجام برسد یا نرسد. اگر شما حقیقتاً تسلیم خدا بشوید، خواسته ی شما را خواهم داد. اما اگر تسلیم خواسته ی من نشوید، شما را گرفتار می کنم و خواسته ی خودم را به اجابت می رسانم .

پ.ن: ترجمه روایت تحت الفظی است .

هو الرحیـــــــــم.

یادمان می‌آید در زمان‌هایی نه چندان دور، موقعی که این بنده‌ی حقیر درگیر درس و بحث بوده و از قضا امتحان مربوطه را هم زیاد نخوانده بودم، به خاطر شریفمان خطور می‌کرد که ای داد و بیداد! امشب حتماً برایمان مهمان خواهد رسید! 

از قضا، از قضا مهمان هم تشریف فرما می‌شد و امتحان ما هم … بمانَد!!! 

خلاصه بعدها فهمیدیم که این الهامات خاصّه به دلیل این که بخشی از تیپ شخصیتی ما شهودی است، به خاطر مبارک سرازیر می‌گشته و می‌گردد.

حتماً می‌گویید خُب که چی ؟

الان عرض می‌کنم برایتان. جانم برایتان بگوید که بعد از این که امتحان ِمان …چیـــــــــز می‌شد، وجدانمان به جوش و خروش آمده و مرتب به ما نهیب می‌زد که ای فلان فلان شده درسَت را به موقع بخوان که این بلایای ناگهانی بر سرت نازل نشود! (البته ناگفته نماند وجدانمان منظورش از بلا، خراب شدن امتحان بود نه رسیدن مهمان؛ او که حبیب خداست!) 

و گاه گاهی هم برایِمان آیه مبارک «وَلَا تَقُولَنَّ لِشَيْءٍ إِنِّي فَاعِلٌ ذَٰلِكَ غَدًا» را تلاوت می‌کرد و ما هم سرافکنده و خجل تصمیم می‌گرفتیم که از اول همین هفته که می‌آید، آدم شویم! درسمان را هم به موقع بخوانیم و کارهایمان را به موقع انجام دهیم !

خلاصه سرتان را درد نیاورم، حالا بعد از اندک زمانی که از آن روزها گذشته و ما مشغول گردآوری پایان نامه ای نفیــــــس! هستیم، نمی‌دانیم چرا این قسمت شهودی شخصیت مان درست کار نمی‌کند و از قضا می‌گذارد آن وقتی که ما بسیار بسیار درگیر نوشتن و مطالعه هستیم به کار می‌افتد و حالا ما با استاد قرار مدار گذاشته‌ایم و مهمان هم اطلاع داده که ما داریم می‌آییم و شام هم نخورده ایم!!!

ای داد!!! ای بیداد!!! استاد؟؟؟  غذا؟؟؟

هیچی ! شرمنده می‌شویم و به استاد می‌گوییم نمی‌آییم سرقرار!!! و مهمان‌داری می‌کنیم…

یکی نیست به این بخش شهودی ما بگوید، بابا پایان نامه که یک روز دو روز سه روز و آقاااااااااااا ده روز نیست که دستمان را بند کند ، خب چرا می‌گذاری دقیقه نود سرِ ما هوار می‌شوی ؟ خب روزهایی که سرمان خلوت تر است به ما سر بزن!!!

پ.ن1: ترجمه: و زنهار در مورد چيزى مگوى كه من آن را فردا انجام خواهم داد.

پ.ن2: به دوران خوش دفاعیه نزدیک می شوم، خواستم شما را در شادی ام شریک کنم !