هو المحبوب 

گاهی اوقات اصلأ نمی دونی چه حالی داری ،

میری تو خودت و رو موج نگرونی هات تاب می خوری .

گاهی غرق در خاطره هات میشی و بعضی وقت ها با یکی از اونا درگیر ؛

احساست قابل وصف نیست؛ نه غمش نه شادی ش

ی جورایی می دونی کسی نمی تونه حالت را عوض کنه 

نه خنده کسی، نه گریه اش ،نه صداش 

قاطی شلوغی های ی پارک ،ی خیابون ، ی کوچه و

حتی شلوغی کتاب های کتابخونه ات میشی تا شاید دری وا بشه و اونی که باید بشه ، بشه 

ولی نمیشه …

گاهی خودتو درگیر تماشای ی عکسی ،چیزی از گذشته های خیلی دور می کنی 

یا حتی یهو تصمیم می گیری ی دستی به سر و روی اتاقت بکشی ، 

اما …

توی این دنیا چه واقعی چه مجازی چیزی نیست حالت را خوب کنه 

گاهی حتی صدای مادرت هم مرهم دردت نیست …

بعضی وقت ها این حالو که پیدا می کنی اگه شانس بیاری و هنوز دلت بیدار باشه 

ی نجوا از درونت به گوش می رسه ؛

تازه میشی 

یادت میفته خیلی روزها بوده که هواتو داشته و دل به دلت داده تا حرفتو بزنی 

هنوز لب به سخن وا نکردی که اشکت جاری میشه 

شاید دو قطره است،  ولی معجزه است …

می فهمی وقتش رسیده ، وضو می گیری و چادر نماز گل گلی آبی رنگت را سر می کنی 

و روبروش زانو می زنی، صداش می زنی از اعماق وجودت ؛

پر واضحه که صدات کرده بود و تو این بار صداشو شنیدی …

وَ إذا سَأَلَکَ عِبادی عَنّی فَإِنّی قَریبٌ أُجیبُ دَعوَةَ الدَّاعٍ…(بقره،۱۸۶)

انگار حالت خیلی خوب شده خیلی …

پ.ن۱ : کاش از این حال و هواها همیشه سراغم بیاد !

پ.ن۲: الهی داغ دل را نه زبان تواند تقریر کند و نه قلم یارد به تقریر رساند ؛

الحمدلله که دلدار به ناگفته و نانوشته آگاه است .

خیلی دوستش داری ! می دانم ، بیشتر از هر چیزی که بتوان تصور کرد . آن قدر که گاهی فقط عاشقانه نگاهش می کنی. با هر چیزی می خواهی خودت را به  او نشان دهی ؛ خودت را ، عشقت را.

همیشه کنار اسمش یک «جانم» می گذاری . برایش زندگی می بافی ،چای می ریزی تا او چایی اش را بنوشد و خستگی در کند.

بعضی وقت ها که می خواهد جایی برود برایش بقچه ای از دعا پیچیده ای و به دستش داده ای و او یادش رفته که حتی نگاهت کند .

خیلی تلاش می کنی به او بفهمانی که چقدر دوستش داری ،چقدر عاشقش هستی؛

دیده ام وقت هایی را که خیلی کار داری اما بخاطر او همه کارها و قرارهایت را کنار می گذاری ؛

هر جا باشد می خواهی که تو هم باشی ، هر جا می رود ،می خواهی که با او بروی . اما انگار او تو را … نه! حتی نمی خواهی تصورش کنی !

دیده ام وقت هایی که عصبانی ات می کند ولی دل به دلش می دهی و از او ناراحت نمی شوی ؛ آخر تو عاشقش هستی . تو را می آزارد و تو انگار نمی بینی ، آزرده نمی شوی …

اما او انگار نمی داند ، انگار نمی فهمد یا شاید خودش را به ندانستن و بی خیالی می زند …

روزهای زیادی را دیده ای ، روزهایی که خوب یا بد گذشتند ، او هنوز هم تو را نخواسته اما تو عاشقانه هایت را نثارش می کنی ، قربان صدقه اش می روی… هنوز چشم های نگرانت تا دَمِ در بدرقه قدم های اوست و هنوز منتظرش می مانی و انگار بغیر از او کسی را نداری …

نمی دانم تا بحال به «او» که وقتی تو را خلق کرد، به خودش آفرین گفت ، فکر کرده ای ؟ 

او همیشه حواسش به تو هست ، همیشه مراقب تو ؛ 

دیده ای ؟ با هر بهانه ای می خواهد او را ببینی ، صدایش بزنی و به سویش پرواز کنی !

حتی یک لحظه از تو غافل نیست؛ همیشه همراهت ، کنارت و پشت و پناه توست !

حالا خودت بگو ، تو عاشق تری یا او ؟ 

موجودات نیمه شناخته ای که نمی دانم از فضا آمده اند یا از ماورای جهان … خیلی زود جایشان را در میان قلب آدم ها باز کردند و آدم ها شدند وابسته ایشان !

حالا دو سه روزی است که این موجودات نیمه شناخته دچار نوعی خاموشی یا بهتر است بگویم : فیلترینگ شده اند و بیچاره “آن ها” که تمام وقت این موجودات در خدمت ایشان یا بهتر است بگویم “آن ها” در خدمت “ایشان” بودند !

دقیقه به دقیقه و ساعت به ساعت از بهترین و بدترین لحظه های عمرش فیلم و عکس می گیرد و با ذوق و شوقی وصف ناشدنی تقدیم این موجودات می کند …و یک عده دیگر هم برایش لایک و …می زند و برخی مواقع با او همدردی می کند … و خیلی مسائل دیگر که مجالی برای گفتن همه شان نیست !!!

راستی الآن این “آن ها"  بدون این موجودات چه می کنند ؟؟؟ به نظرم باید مراکز درمانی زیادی تشکیل داد تا این “آن ها” ی تازه ترک داده شده را تحت درمان قرار داد… بله، آخر معتاد بوده اند و الآن حالشان بسیار وخیم است !!!

خدا به خیر کند این اقدام این مرجع دولتی والا مقام را … فقط نمی دانم تا الان این مرجع محترم کجا تشریف داشتند که نتوانسته بودند جلوی این گندکاری های این موجودات نیمه شناخته ( البته اشتباه نشود این موجودات زبان بسته که از خود نیرویی ندارند منظورم همان افراد سودجویی است که این موجودات را بکار گرفته، در راه بیراهه بردن اذهان عمومی!) را بگیرند !

پ.ن 1: در همین راستا برخی از معتادان گرانقدر و همچنین برخی دیگر از هموطنان عزیزمان به پیام رسان “سروش” گرایش پیدا کرده اند!!!

پ.ن2: موجودات نیمه شناخته : تلگرام ، اینستاگرام، واتس آپ…

     در هیاهوی آدم ها و شلوغی خیابان نظرم را به خودش جلب کرد ؛ پسری بیست ساله به نظر می رسید، قیافه معصومانه ای داشت اما یک چیزی این معصومیت را خیلی سریع از ذهن آدم پاک می کرد …

یاد بچه های بیش فعال افتادم ، دو سه تای آن ها را در فامیل داشتیم ، همین که به خواسته هایشان نمی رسیدند به جان اشیاء شکستنی خانه می افتادند ؛ پرت کردن لیوان آب یا بشقاب دم دستشان ؛ آره دقیقاً شبیه آن هاست .

به جد می توانم بگویم بیش فعالی دارد ، خودش هم نمی داند چه می خواهد؛ فقط سنگ پرتاب می کند و ویران می کند . خیلی دوست دارم از او بپرسم آیا با شکستن و ویران کردن به مقصودت می رسی ؟ فقط همین را می دانم که شبیه جوجه ای که سر از تخم بیرون آورده و جلوی پایش را هم نمی بیند تلو تلو می خورد …

در تعجبم!  این جوجه ها با این تعداد معدود می خواهند نظام تغییر دهند ؟!!!

صاحب این مملکت بزرگتر از این حرف هاست ، مملکت قانون دارد ، صاحب دارد ، رهبر دارد، حالا اگر تو نسبت به مسائلی اعتراض داری مثل بچه آدم اعتراضت را بگو نه با ویرانی …

هر چند می دانم تمام این ها از جای دیگری آب می خورد و پشت پرده ی آن کاملاً روشن و واضح است …

با خودم می گویم کاش دارویی چیزی بود تا با همین آب به خوردشان می دادیم ، از این رو به آن رو می شدند و بیش فعالیشان!!! درمان می شد !!!

پ.ن1:خدای بزرگ حافظ و نگهبان این مملکت است ؛ چه باک از فتنه گر و بزرگتراش!!!

پ.ن2: ما همه با هم هستیم پشت ولایت هستیم … منافق ننگت باد !

سال هاست که بید مجنون ِ کنار حوض، مجنون است؛ او مدت هاست گیسوان پریشانش را، رقصان به لب های حوض مدوّر میان حیاط به دست باد می سپارد …

مدت هاست ماهی های کوچک حوض، هر روز عطر نفس های کاشی های فیروزه ای را نفس می کشند و با آهنگ شاخسار مجنون، رقصان و بوسه زنان زندگی می کنند؛ و هنوز در حسرت دریا…

حوض با کاشی های فیروزه ای رنگش هر صبح به روی ماهی ها عشق می پاشد و امید می بخشد …

اما گوشه حیاط، پیچکی بی قرار در باغچه ای از عشق، مأمن گرفته و به امید دیدار خورشید دیوار بلند حیاط را در می نوردد.

کمی آن طرف تر درخت تاکِ کنار پله ها همچنان برای پیچیدن دور قلب نرده ها عشق می بافد …

روزهای زیادی است کودکی به عشق مادر نان می خرد …

ایوان پر از شمعدانی است؛ شمعدانی ها هر روز صدایشان را می شنوند و عشق سر می دهند؛ شمعدانی ها اینگونه عاشق شدند …

مدت هاست پدر، این قلب تپنده، برای بازگشت به خانه لحظه شماری می کند …

و اما …

زمین… لرزید !

آسمان… غرید !

پدر، افتاد ؛

مادر، پیر شد ؛

کودک، زیر آوار غم ماند …

و دیگر… ماهی ، حوض ، بید، عاشق نشدند …

پیچک بی قرار دیگر شوق نیافت به دیدن خورشید برود …

تاک دیگر عشق نبافت

و شمعدانی ها دیگر عاشق نشدند !