روحیه تان را خلوت کنید تا بزرگ شود.
دنیا را می توان مهمان کرد. با دلتان می توانید برای همه روی زمین دعا کنید.
بگویید خدایا! آن سفره ای را که برای من انداخته ای، برای این ها هم بینداز .
هر وقت خلوت کردید و چیزی آمد، ریخت و پاش کنید و برای دیگران هم بخواهید.
هر وقت اوضاع تنگ بود - چه از جهت مادی چه از جهت معنوی - انفاق کنید.
اگر حال عبادتی، تجلّی نمازی و چیزهای خوب دیگری نصیب شما شد، ریخت و پاش کنید.حتی لذت عبادات به این بدن هم سر در می آورد.
در نماز این بدن شما هم لذتی می برد که محال است در طبیعت به این شدت برای شما فراهم شود . آن لذت ایمانی مخصوص خود شماست.
در جای خلوتی که می نشینید تجلّی خدا همه چیز را جواهر می کند، سنگ را درّ می کند. این ها همه بر اثر صبر است.
درّ ها همه سنگ بوده اند.تجلّی خدا به کوهی که هیچ شرط و مشکلی ندارد، می خورد و آن را آب می کند و درّ پدید می آید.
انسان هم همینطور است؛ فرمودند: مردم همانند معدن های طلا و نقره هستند. یعنی خدا از همین بشر، معادنی را درست می کند. شما را نورانی و قوی می کند.
مؤمن اینطور است. اول گوشت و خاک بود، او را با محبت آب می کنند و دوباره سفت می کنند. بعد هم او را راه می اندازند و خودش را نشانش می دهند.
إن شاء الله خداوند متعال با همه ی شما این چنین کند تا مرتب بگویید خدا من را ساخته است .
حاج اسماعیل دولابی رحمت الله علیه.
