پ.ن: وقتی این روزها نمی توانم حرفم را آنطور که باید بزنم و توان قانع کردن طرف مقابل را ندارم ؛

با خودم این آیه را زمزمه می کنم …

گاه گاهی که دلم می گیرد به خودم می گویم:

در دیاری که پر از دیوار است

به کجا باید رفت ؟

به که باید پیوست ؟

به که باید دل بست ؟

حس تنهای درونم می گوید :

بشکن دیواری که درونت داری

چه سؤالی داری ؟

تو خدا را داری

و خدا…

اول و آخر با توست .

سهراب سپهری

می‌دانی…

بعضی‌ها را هر چه قدر بخوانی…خسته نمی‌شوی!

بعضی‌ها را هر چه قدر گوش دهی…عادت نمی‌شوند!

بعضی‌ها هرچه تکرار شوند… باز بکر هستند و دست‌نخورده!

دیده‌ای؟

شنیده‌ای؟

بعضی‌ها بی نهایتند!

مثل مادر…

پ.ن: امشب خیلی خیلی دلم گرفته… ی بغض سنگین توی گلویم و ی حس شنیدن صدای مادرم … خیلی دلتنگشم …

امیدوارم بسلامت از سفر باز گردی عزیز دلم

پ.ن : این که می بینم همیشه هوامو داری ازت سپاسگزارم…