بسم الله الرحمن الرحیم 

«ما کانَ لِأَهْلِ الْمَدینَةِ وَ مَنْ حَوْلَهُمْ مِنَ الْأَعْرابِ أَنْ یَتَخَلَّفُوا عَنْ رَسُولِ اللَّهِ وَ لا یَرْغَبُوا بِأَنْفُسِهِمْ عَنْ نَفْسِهِ

ذلِکَ بِأَنَّهُمْ لا یُصیبُهُمْ ظَمَأٌ وَ لا نَصَبٌ وَ لا مَخْمَصَةٌ فی‏ سَبیلِ اللَّهِ

وَ لا یَطَؤُنَ مَوْطِئاً یَغیظُ الْکُفَّارَ وَ لا یَنالُونَ مِنْ عَدُوٍّ نَیْلاً إِلاَّ کُتِبَ لَهُمْ بِهِ عَمَلٌ صالِحٌ

إِنَّ اللَّهَ لا یُضیعُ أَجْرَ الْمُحْسِنینَ» توبه 120

«اهل مدینه و بادیه‌نشینان اطراف‌شان نباید هرگز از (همراهی) پیغمبر تخلف کنند

و نه هرگز جان خود را از جان او عزیزتر شمارند،

زیرا هیچ رنج تشنگی و خستگی و گرسنگی در راه خدا نکشند

و هیچ قدمی در جایی که کفار را خشمگین کند ننهند

و هیچ دستبردی به دشمنان نرسانند

جز آنکه در مقابل هر یک از این رنج و آلام عمل صالحی در نامه اعمالشان نوشته شود

که خدا هرگز اجر نیکوکاران را ضایع نخواهد گذاشت.»

آمریکا بداند عشق به وطن و عشق به انقلاب، در قلب کودکانمان نهادینه شده است ،

پس بداند با چه کسانی طرف است !

صفحات: 1· 2

یادمان هست!

بگذار بگذریم…

به جای نقطه اشک هایمان را می گذاریم و می رویم 

به امید روزی که حمید با سپاهی از شهیدان

در رکاب امام زمان عجل الله تعالی فرجه

رجعت کند تا این بار با هم

همسفر جاده آسمانی نجف کربلا باشیم إن شاء الله 

این همه خط نوشتیم 

یکی اش هم نستعلیق چشم های تو نشد …

پ.ن1: این کتاب را که بتازگی از همسرم هدیه گرفتم و واقعاً غافلگیر شدم

ظرف مدت سه الی چهار ساعت خواندم . کتابی نبود که بتوانم زمین بگذارمش .

به شدت تحت تأثیر کتاب قرار گرفتم ؛ عاشقانه ای وصف ناشدنی .

پ.ن2: پیشنهاد می کنم بخونید .

پ.ن3: این جمله از کتاب من را دگرگون کرد :

… با همه این سختی ها، امیدوارم .

می دانم راه نرفته زیاد دارم، می دانم هنوز هم باید رفت،

هنوز هم باید «یادت باشد».

قطار زندگی در حرکت است،

زندگی هر چند سخت، هر چند بی حمید در جریان است،

منتظرم اذانی گفته بشود و دوباره حمید از من بله بگیرد،

از این دنیا بروم و برای همیشه با حمید باشم .

تنگ غروب

وقتی که چراغ آسمون میره تا آروم آروم فیتیله اش را پایین بکشه 

وقتی پرنده های مهاجر تندتر از قبل پر می زنن تا ی جایی را واسه رهیدن از خستگی پیدا کنن

وقتی دونه دونه ماهی ها میرن تا لای بوته های ته دریا قایم بشن 

وقتی پا میذاری رو ماسه ها و می بینی حتی دریا هم واسه رهیدن از تنهایی و تاریکی پناه به ساحل آورده …

نشستن کنار ساحل و چشم دوختن به آب های بیکران، ی امیدی را در دلت زنده می کنه .

لابلای آب ها ی عالمه ماهی هست که سوار بر موج ها ،با هر جزر و مدی خودشون رو به ساحل می رسونن

انگار هیچ واهمه ای ندارن از اینکه دریا اونا رو روی ماسه های ساحل جا بذاره

اینو از سبقت گرفتنشون از همدیگه و بازیگوشیشون میشه فهمید .

ماهی ها به دریا بر می گردند ، خیلی زودتر از اونی که فکرش را بکنی .

انگار دریا ماهی ها را صدا می زنه و ماهی ها اونو بی جواب نمیذارن 

بعضیا اومدنشون به ساحل تکرار میشه و بعضیا آخرین بارشون میشه و به زندگیشون بر می گردند .

آره

انگار دنیایی شدن من و بازگشت به آغوش توئه که تکرار میشه 

خیلی وقت ها یادم میره که کجام و چه باید بکنم 

هر بار به ساحل اومدم و تو منو به آغوش خودت برگردوندی .

از این بازگشت های شیرین دلم می خواهد 

از این آغوش های تنگی که مرا آرام کند 

از این صدا زدن هایی که لبیک بگویم و بازگشتی نباشد 

خدای مهربانم مرا به خودم وا مگذار !

پ.ن: کنار دریا ، غروب ، من و ی عالمه دلتنگی که اینجوری قاطی واژه ها شد و …