شب قبل بعد از این‌که از خواندن مقدمه کتاب آقای جوادی آملی فارغ شدم، به زور خودم را از لابلای کلاف سردرگم کلماتش بیرون کشیدم و راستش را بگویم، بدون مسواک خوابیدم. حتم دارم سرم به بالش نرسیده به دالان هزارتوی خواب روانه گشتم. بماند که دیشب هم دست از سرم بر نداشت و خودش را قاطی رؤیای شیرینم کرد؛ (خودِ …اَش می داند که را می گویم) بگذریم؛

صبح با جان کندنی از رختخواب جدا شدم و صبحانه خورده، نخورده خودم را به کلاس رساندم. قرار بود استاد از مقدمه تسنیم سؤالاتی بپرسد که خدا را شکر به خیر گذشت و حداقل از من نپرسید.

استاد عادت دارد برای پیشگیری از هجوم انواع فکر و خیال و چُرت و خواب عمیییییق و … گاهی از دانشجوها بخواهد تا مطالب روی دیتا شو را بخوانند؛ راستش خیلی خسته بودم و کمی هم حواسم لابلای جمله های استاد گم شده بود که متوجه شدم استاد مرا مورد عنایت قرار داده و صدا می زند!!!

+ استاد با منید؟!

- بله مگه غیر شما کس دیگه ای هم روسری زرشکی سر کرده ؟!!!

و کلاسی که روی هوا رفت!!! و هیچی دیگه، نشد یک بار چیزی از این ذهن مبارک بگذرد و …

پ.ن: اندر احوالات من و عالم شهود 

استاد می‌گفت: «ده سال بود دنبال یک کتاب می‌گشتم تا بالاخره پیدایش کردم و آن را خریدم. و بعد به حرم حضرت معصومه سلام الله علیها رفتم. چون آن روزها حالاتی بس عارفانه!!! داشتم، کتاب را  را کنار دستم گذاشتم و دو رکعت نماز خواندم و در سجده  گفتم خدایا بگیر از من هر آن‌چه… » 

بنده خدا از سجده که بلند شده بود، متوجه شده بود که کتاب را بردند!!! و هر چه گشته بود دیگر کتاب را پیدا نکرده بود. استاد می‌گفت: یک بار هم عارفانه و با حالتی ادبی به خدا گفتم: خدایا باران رحمتت را بر ما فرو بریز ! که ناگاه آسمان غرشی کرده بود و ابر باریدن گرفته بود آن هم چه باریدنی ! 

بنده خدا می گفت چنان خیس آب شدم که گفتم خدایا کمی آرام‌تر! 

حالا می خوام اینو بگم : خدایا من تو کارات دخالت نمی‌کنم اما یاری‌ام کن تا بتونم با این تحقیقای کله گنده استادا کنار بیام و انجامشون بدم و موفق بشم!

می دونی خدا! من نخواستم که مثل استاد ادبی و عارفانه درخواستم را مطرح کنم که یهو ی علامه ای  فیلسوفی، چیزی بشم! همین‌قدر که سرافکنده و شرمنده نشم کافیه ! بله ! همین دیگه!

شایدم کم می‌خوام نه؟؟؟

با حرف هایش همیشه طرف مقابلش را می رنجانَد. انگار آفریده شده تا با زبانش به همه نیش بزند. گاهی فکر می کنم کار و زندگی ندارد و دنبال دردسر است. بارها دلم می خواست موقع کنایه زدن هایش دستم را بگذارم جلوی دهانش و … . نه شوخی کردم اینقدر ها هم خشن نیستم. فقط میخواهم با شهامت بگویم بنده خدا سرت به کار خودت باشد همین !!! 

باذوق و شوق فراوانی گفت: مادرم دانشگاه قبول شده! با کج و معوج کردن دهانش پرسید : دانشگاه؟؟؟ دانشگاهِ چی؟ 

+ : فلان دانشگاه . 

- : حالا بالا غیرتاً عمل کنیااااااا! 

والا منم نه بالا گذاشتم نه پایین ، گفتم ببخشید چی را عمل کنم دماغم را :)))) بنده خدا زبانش را گذاشت ته خلقش و یک سرپوش گذاشت رویش و تا انتهای جلسه دیگر کسی سخنی از وی نشنید . 

همه ی نوشته های ی نویسنده چه خوب ، چه بد بخشی از دارایی های او هستند .

برای نوشتنشون با همه وجود قلم زده . 

شایدهر کدوم واسش ی خاطره ی حس را رقم می زنه .

پس چرا بی سر و صدا کپی میشن و برده میشن جای دیگه ؟! 

چه خوب که این بردن ها همراه بشه با نام نویسنده… آخه آدم حس می کنه ی تیکه از وجودش را می کَنَن و می بَرَن …(ناراحت)

تو رو خدا نکنین از این کارا آدم دلش می گیره :(((((

پ.ن: چند وقته بدجور تو کوک این ابزار کپی برداری ام …بودنش ی جور ، نبودنش هم ی جور !!!

 هو القادر 

انگار قراره از پل صراط رد بشم، چنان هول برم داشته که پشت رول تو خیابون هیچکس و هیچی را نمی بینم. به این فکر می کنم که سؤالات در مورد چی هست و قراره چی بشه. دروغ نگم با کمک خدا رسیدم به کوچه دانشگاه ، از سراشیبی ابتدای کوچه که پایین رفتم یاد بچگی و سرسره بازی هایی افتادم که داغش به دلم نشست. سرعتم را کم کردم و از این لحظه تمام لذتش را به درونم هل دادم. ی جای پارک کنار ی دیوار که شاخه های درخت مو اونو پوشونده بود، پیدا کردم و ماشین را پارک کردم و با ی اضطراب وصف ناشدنی به سمت دانشگاه رفتم. به در که رسیدم گفتم خوبه با پای راست وارد بشم. بسم الله گفتم و وارد شدم. در دوم و بعد در سوم را هم رد کردم. به خانمی که پشت میز نشسته بودم سلام کردم و مدارکم را روی میز گذاشتم. خانم مهربونی بود نمیشه جز مهربونی چیز دیگه ای در حقش بگم . مدارکم را چک کرد و فرستادم به ی اتاق دیگه . وارد شدم و سلام کردم، آقای ر… پشت میز بزرگی نشسته بود، جلوی میز شش تا صندلی و ی میز کوتاه چیده بودند. مدارکم را ارائه‌ دادم و دو تا فرم گرفتم. تند تند فرم ها رو پر کردم. با اینکه از پر کردن بعضی قسمت ها اکراه داشتم اما خب باید سیاه می شد دیگه. آقای ر… در مورد ضوابط دانشگاه با من صحبت هایی کرد که مرا روشن کند . گفتم ای آقاااااا حالا بذار مصاحبه بشم ببینم کدوم وریم بعد اینا رو بگو!!!

ولی خب آقای ر… که نمی دانست من درون بلبشوی خودم چه نجواها که ندارم ، همه حرفهایش را زد و من هم بله محکمی گفتم که یعنی فهمیدم .

ی ربع تا بیست دقیقه منتظر موندم تا وارد اتاق اصلی بشم . دروغ نگفته باشم، داشتم می مردم. هر کس هم که با من حرف می زد نصفه نیمه جوابش را می دادم، بنده خدا ها استرس مرا درک می کردند.

وارد اتاق شدم . ی میز بزرررررگ با ی عالمه صندلی که دورش ردیف شده بودند. و در ابتدای میز سه نفر آقای محترم که دوتاشون معمم بودند، نشسته بودند.

اعتراف می کنم که در ابتدای امر احساس کردم ی اژدهای سه سر مقابلم ایستاده و دارد مرا قورت می دهد. سلام کردم و با اشاره ایشان نشستم . از نگاه های عجیبشان حس کردم ای داد بیداد! یعنی تصوری که از ایشان دارم را فهمیده اند؟!!!

سؤالات شب اول قبرم بود انگار ! جلوی چشمهایم تیره شد و رنگ از رخساره ام پرید. صورتم خیس عرق و من غرق در افکار عجیب و غریبم بودم که یکی از آقایون معمم گفت قرآن را بردار و صفحه فلان را بیاور و بخوان . حالا من که به گمان خودم در این یک فقره فول فولم قرآن را باز کردم و ی صفحه دیگه رو آوردم و شروع کردم به خواندن. که یهو گفت : صفحه فلان را بخوان خانم! این ب بسم الله بود . تا آخر جلسه چنان گیج و منگ سؤالات را جواب دادم و ندادم که بیا و ببین .

اینقَدَر بود که خانم بودم و گر نه شاید خدای ناکرده مرا با اوردنگی بیرون انداخته بودند. 

بنده خدایی که به من نزدیک تر بود و حال مرا درک می کرد لیوان آبی جلوی من گذاشت اما از ترس اینکه قورت قورت صدای آب خوردنم شنیده شود لب به آب نزدم . آن یکی هم که مرا با سؤالاتش مستفیض کرده بود هم گفت: سؤالات خیلی عجیبی نپرسیدم هااا!  خواستم بگویم نه آقا شما خوب من خیلی … تشریف دارم. نمی دانم با این وضعیت اسف بارِ پاسخ دادنم امیدی به قبولی داشته باشم یا نه ؟

پ.ن: واسم دعا کنید همین! :))